Το πανηγύρι στα σπάρτα
Κωστής Παλαμάς
Επισημάνσεις προς τον αναγνώστη
- Με κόκκινο υπογραμμίζονται τα σχήματα λόγου.
- Με μπλε ο ερμηνευτικός σχολιασμός του κειμένου.
- Με πράσινο τα αφηγηματικά στοιχεία.
- Με μωβ οι ενότητες και στα στοιχεία δομής.
- Με πορτοκαλί ο χαρακτηρισμός των προσώπων.
Ενότητα 1: Η επιθυμία του ποιητή να γευθεί τις χαρές της ζωής.
Για κοίτα πέρα και μακριά τι πανηγύρι
Ο ποιητής απευθύνεται σε β' ενικό στον αναγνώστη δίνοντας στο κείμενό του ζωντάνια.
που πλέκουν τα χρυσά τα σπάρτα στο λιβάδι!
μεταφορά
Οι ανθισμένοι θάμνοι (σπαρτά) χρησιμοποιούνται εδώ συμβολικά για να εννοήσουν τις χαρές της ζωής. Ο ποιητής στρέφει την προσοχή του αναγνώστη προς τις ομορφιές της ζωής.
Στο πανηγύρι το πανεύοσμο απ’ τα σπάρτα
μεταφορά - οσφρητική εικόνα
με τη γλυκιάν ανατολή γλυκοξυπνώντας
μεταφορά
να τρέξω βούλομαι κι εγώ στο πανηγύρι,
Ο ποιητής μιλά σε α' ενικό εκφράζοντας την επιθυμία του να γευτεί και ο ίδιος τις χαρές της ζωής.
θησαυριστής να κλείσω μες στην αγκαλιά μου
μεταφορά
σωρούς τα ξανθολούλουδα και τα δροσάνθια,
κι όλο το θησαυρό να τόνε σπαταλέψω
στα πόδια της αγάπης μου και της κυράς μου.
Εισάγεται το μοτίβο του έρωτα που συμπλέκεται με τη χαρά της ζωής. Οι χαρές τις ζωής παρουσιάζονταί από τον ποιητή με λέξεις που δηλώνουν την μεγάλη τους αξία (θησαυριστής-θησαυρό-σπαταλέψω) και κορυφώνονται στα πόδια της αγαπημένης του όπου σπαταλιούντια όλες, τονίζοντας ότι η χαρά του έρωτα είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή, χάριν της οποίας όλες οι άλλες θυσιάζονται.
Η αγαπημένη του ονομάζεται από τον ποιητή και "κυρά" του προφανώς γιατί τον εξουσιάζει συναισθηματικά.
Ενότητα 2: Ο δύσβατος δρόμος
Όμως βαθιά είναι το ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Αντίθεση: από την αρχή της δεύτερης ενότητας φαίνεται πως η απόκτηση της χαράς στη ζωή δεν είναι κάτι εύκολο. Υπάρχει αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που ο ποιητής θέλει και σε αυτό που μπορεί.
Κι όπως μιας πρόσχαρης ζωής είκοσι χρόνων
Παρομοίωση: ο ποιητής παρομοιάζει τη διακοπή του δρόμου του προς τα ανθισμένα σπάρτα με τη διακοπή της ζωής ενός ανθρώπου είκοσι χρονών. Όπως ο θάνατος είναι ακόμη πιο απογοητευτικός όταν έρχεται στην καλύτερη ηλικία του ανθρώπου, έτσι και η ματαίωση του ποιητή είναι πιο τραγική τώρα που γνωρίζει τις χαρές τις ζωής.
κόβει το λευκοστόλισμα θανάτου λύπη,
Αναστροφή (η κανονική σύνταξη είναι: "κι όπως η λύπη κόβει το λευκοστόλισμα μιας πρόσχαρης ζωής...)
έτσι τον άκοπο γοργό μού κόβει δρόμο
ατέλειωτος ανάμεσα ξεφυτρωμένος
ο κακός δρόμος μες στα βάλτα και στα βούρλα.
Αναστροφή (η κανονική σύνταξη είναι: "έτσι ο κακός δρόμος [...] μου κόβει τον άκοπο γοργό μου δρόμο.)
Οι Αναστροφές ανατρέπουν τη συνηθισμένη σύνταξη των λέξεων. Έτσι το κείμενο αποκτά έντονο ρυθμό, αλλά και αποτυπώνει παραστατικότερα το νόημά του: όπως οι δυσκολίες της ζωής παρεμβαίνουν ανάμεσα στον ποιητή και στο όραμά του για ευτυχία, έτσι και οι λέξεις παρεμβαίνουν ανάμεσα στα νοήματ της πρότασης ανατρέποντας την κανονική τους σειρά.
Ενότητα 3: Τα εμπόδια στον δρόμο προς την ευτυχία
Τ’ αγκαθερά φυτά ξεσκίζουνε σα νύχια
παρομοίωση
και σαν τα ξόβεργα το χώμα παγιδεύει
παρομοίωση - προσωποποίηση
του κάμπου του κακού στα βούρλα και στα βάλτα,
προσωποποίηση
Εικονα 1: τα αγκάθια των φυτών δημιουργούν στον κάμπο μια παγίδα που δεν αφήνει τον ποιητή να περάσει
εκεί που στο φλογοβόλο το αψύ του ήλιου
μεταφορά
(πού δρόσος μιας πνοής; πού σκέπασμα ενός δέντρου;)
ρητορικές ερωτήσεις
σαν αστραπή αργυρή χτυπάει τα μάτια η άρμη.
παρομοίωση - μεταφορά
Εικονα 2: ο καυτός ήλιος χτυπάει τον διαβάτη χωρίς να του δίνει τη δυνατότητα να ξαποστάσει σε μια δροσερή σκιά.
Οι 2 εικόνες αποδιδουν παραστατικά τα εμπόδια που δεν επιτρέπουν στον ποιητή να πραγματώσει την επιθυμία του.
Ενότητα 4: Η συναισθηματική πτώση του ποιητή
Λιγοψυχώ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
ασύνδετο-κλιμακωτό
κι αποκάνω και πέφτω, κι αποκαρωμένος
πολυσύνετο - κλιμακωτό: τα ρήματα κλιμακούμενης έντασης δείχνουν τη σταδιακή συναισθηματική πττώση του ποιητή.
νιώθω στο μέτωπο τ’ αγκάθια, και στα χείλια
νιώθω την πίκρα της αρμύρας, και στα χέρια
νιώθω τη γλίνα της νοτιάς, και στα ποδάρια
νιώθω το φίλημα του βάλτου, και στα στήθη
νιώθω το χάιδεμα του βούρλου, νιώθω εντός μου
Η επαναφορά του "νιώθω" δημιουργεί έναν ασθματικό ρυθμό και τονίζει τη σταδιακή αδυναμία που καταλαμβάνει τον ποιητή μέχρι που εξαντλεί όλο του το σώμα.
τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου.
μεταφορά - προσωποποίηση
Το δράμα του ποιητή γίνεται πανανθρώπινο. Δεν μιλάει πια για ένα προσωπικό βίωμα αλλά για την μάταιη προσπάθεια κάθε ανθρώπου να κατακτήσει την ευτυχία η οποία μονίμως του ξεφεύγει.Για τον ποιητή ο άνθρωπος δεν είναι ένα ηρωικό ον, αλλά ένα τραγικό ον καταδικασμένο να προσπαθεί και να αποτυγχάνει.
Ενότητα 5: Το διαχρονικό όραμα των σπαρτών.
(Ω! πού είσαι, αγάπη και κυρά μου;)
Ρητορική ερώτηση: τονίζει την ματαίωση του ποιητή.
Και σε βάθη δειλινών πορφυρών, πλούσια ζωγραφισμένων,
μεταφορές
το πανηγύρι που χρυσά τα σπάρτα πλέκουν,
μεταφορά - προσωποποίηση
το πανηγύρι το πανεύοσμο στα σπάρτα,
επανάληψη - οσφρητική εικόνα
Η επανάληψη αυτών των δύο στίχων τονίζει την πρόκληση που εξακολουθούν να αποτελούν τα σπάρτα για τον ποιητή.
με βλέπει, με καλεί, και με προσμένει ακόμα.
ασύνδετο
Η αλληλουχία των ρημάτων "βλέπει", "καλεί", "προσμένει" κορυφώνει συναισθηματικά το ποίημα. Το όνειρο του ποιητή για την ευτυχία δεν θα ξεχαστεί λόγω της ματαίωσής του. Ο στόχος θα είναι πάντοτε εκεί, ακόμη και αν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να τον πετύχει, δεν μπορεί και να αντισταθεί στο να τον κυνηγάει. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται έτσι σαν πρόσωπο τραγικό που ενώ ξέρει ότι δεν μπορεί να αποκτήσει όλα αυτά που θέλει πάντα προσπαθεί για το καλύτερο σε έναν αγώνα άνισο με την πραγματικότητα.
Για κοίτα πέρα και μακριά τι πανηγύρι
Ο ποιητής απευθύνεται σε β' ενικό στον αναγνώστη δίνοντας στο κείμενό του ζωντάνια.
που πλέκουν τα χρυσά τα σπάρτα στο λιβάδι!
μεταφορά
Οι ανθισμένοι θάμνοι (σπαρτά) χρησιμοποιούνται εδώ συμβολικά για να εννοήσουν τις χαρές της ζωής. Ο ποιητής στρέφει την προσοχή του αναγνώστη προς τις ομορφιές της ζωής.
Στο πανηγύρι το πανεύοσμο απ’ τα σπάρτα
μεταφορά - οσφρητική εικόνα
με τη γλυκιάν ανατολή γλυκοξυπνώντας
μεταφορά
να τρέξω βούλομαι κι εγώ στο πανηγύρι,
Ο ποιητής μιλά σε α' ενικό εκφράζοντας την επιθυμία του να γευτεί και ο ίδιος τις χαρές της ζωής.
θησαυριστής να κλείσω μες στην αγκαλιά μου
μεταφορά
σωρούς τα ξανθολούλουδα και τα δροσάνθια,
κι όλο το θησαυρό να τόνε σπαταλέψω
στα πόδια της αγάπης μου και της κυράς μου.
Εισάγεται το μοτίβο του έρωτα που συμπλέκεται με τη χαρά της ζωής. Οι χαρές τις ζωής παρουσιάζονταί από τον ποιητή με λέξεις που δηλώνουν την μεγάλη τους αξία (θησαυριστής-θησαυρό-σπαταλέψω) και κορυφώνονται στα πόδια της αγαπημένης του όπου σπαταλιούντια όλες, τονίζοντας ότι η χαρά του έρωτα είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή, χάριν της οποίας όλες οι άλλες θυσιάζονται.
Η αγαπημένη του ονομάζεται από τον ποιητή και "κυρά" του προφανώς γιατί τον εξουσιάζει συναισθηματικά.
Ενότητα 2: Ο δύσβατος δρόμος
Όμως βαθιά είναι το ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Αντίθεση: από την αρχή της δεύτερης ενότητας φαίνεται πως η απόκτηση της χαράς στη ζωή δεν είναι κάτι εύκολο. Υπάρχει αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που ο ποιητής θέλει και σε αυτό που μπορεί.
Κι όπως μιας πρόσχαρης ζωής είκοσι χρόνων
Παρομοίωση: ο ποιητής παρομοιάζει τη διακοπή του δρόμου του προς τα ανθισμένα σπάρτα με τη διακοπή της ζωής ενός ανθρώπου είκοσι χρονών. Όπως ο θάνατος είναι ακόμη πιο απογοητευτικός όταν έρχεται στην καλύτερη ηλικία του ανθρώπου, έτσι και η ματαίωση του ποιητή είναι πιο τραγική τώρα που γνωρίζει τις χαρές τις ζωής.
κόβει το λευκοστόλισμα θανάτου λύπη,
Αναστροφή (η κανονική σύνταξη είναι: "κι όπως η λύπη κόβει το λευκοστόλισμα μιας πρόσχαρης ζωής...)
έτσι τον άκοπο γοργό μού κόβει δρόμο
ατέλειωτος ανάμεσα ξεφυτρωμένος
ο κακός δρόμος μες στα βάλτα και στα βούρλα.
Αναστροφή (η κανονική σύνταξη είναι: "έτσι ο κακός δρόμος [...] μου κόβει τον άκοπο γοργό μου δρόμο.)
Οι Αναστροφές ανατρέπουν τη συνηθισμένη σύνταξη των λέξεων. Έτσι το κείμενο αποκτά έντονο ρυθμό, αλλά και αποτυπώνει παραστατικότερα το νόημά του: όπως οι δυσκολίες της ζωής παρεμβαίνουν ανάμεσα στον ποιητή και στο όραμά του για ευτυχία, έτσι και οι λέξεις παρεμβαίνουν ανάμεσα στα νοήματ της πρότασης ανατρέποντας την κανονική τους σειρά.
Ενότητα 3: Τα εμπόδια στον δρόμο προς την ευτυχία
Τ’ αγκαθερά φυτά ξεσκίζουνε σα νύχια
παρομοίωση
και σαν τα ξόβεργα το χώμα παγιδεύει
παρομοίωση - προσωποποίηση
του κάμπου του κακού στα βούρλα και στα βάλτα,
προσωποποίηση
Εικονα 1: τα αγκάθια των φυτών δημιουργούν στον κάμπο μια παγίδα που δεν αφήνει τον ποιητή να περάσει
εκεί που στο φλογοβόλο το αψύ του ήλιου
μεταφορά
(πού δρόσος μιας πνοής; πού σκέπασμα ενός δέντρου;)
ρητορικές ερωτήσεις
σαν αστραπή αργυρή χτυπάει τα μάτια η άρμη.
παρομοίωση - μεταφορά
Εικονα 2: ο καυτός ήλιος χτυπάει τον διαβάτη χωρίς να του δίνει τη δυνατότητα να ξαποστάσει σε μια δροσερή σκιά.
Οι 2 εικόνες αποδιδουν παραστατικά τα εμπόδια που δεν επιτρέπουν στον ποιητή να πραγματώσει την επιθυμία του.
Ενότητα 4: Η συναισθηματική πτώση του ποιητή
Λιγοψυχώ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
ασύνδετο-κλιμακωτό
κι αποκάνω και πέφτω, κι αποκαρωμένος
πολυσύνετο - κλιμακωτό: τα ρήματα κλιμακούμενης έντασης δείχνουν τη σταδιακή συναισθηματική πττώση του ποιητή.
νιώθω στο μέτωπο τ’ αγκάθια, και στα χείλια
νιώθω την πίκρα της αρμύρας, και στα χέρια
νιώθω τη γλίνα της νοτιάς, και στα ποδάρια
νιώθω το φίλημα του βάλτου, και στα στήθη
νιώθω το χάιδεμα του βούρλου, νιώθω εντός μου
Η επαναφορά του "νιώθω" δημιουργεί έναν ασθματικό ρυθμό και τονίζει τη σταδιακή αδυναμία που καταλαμβάνει τον ποιητή μέχρι που εξαντλεί όλο του το σώμα.
τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου.
μεταφορά - προσωποποίηση
Το δράμα του ποιητή γίνεται πανανθρώπινο. Δεν μιλάει πια για ένα προσωπικό βίωμα αλλά για την μάταιη προσπάθεια κάθε ανθρώπου να κατακτήσει την ευτυχία η οποία μονίμως του ξεφεύγει.Για τον ποιητή ο άνθρωπος δεν είναι ένα ηρωικό ον, αλλά ένα τραγικό ον καταδικασμένο να προσπαθεί και να αποτυγχάνει.
Ενότητα 5: Το διαχρονικό όραμα των σπαρτών.
(Ω! πού είσαι, αγάπη και κυρά μου;)
Ρητορική ερώτηση: τονίζει την ματαίωση του ποιητή.
Και σε βάθη δειλινών πορφυρών, πλούσια ζωγραφισμένων,
μεταφορές
το πανηγύρι που χρυσά τα σπάρτα πλέκουν,
μεταφορά - προσωποποίηση
το πανηγύρι το πανεύοσμο στα σπάρτα,
επανάληψη - οσφρητική εικόνα
Η επανάληψη αυτών των δύο στίχων τονίζει την πρόκληση που εξακολουθούν να αποτελούν τα σπάρτα για τον ποιητή.
με βλέπει, με καλεί, και με προσμένει ακόμα.
ασύνδετο
Η αλληλουχία των ρημάτων "βλέπει", "καλεί", "προσμένει" κορυφώνει συναισθηματικά το ποίημα. Το όνειρο του ποιητή για την ευτυχία δεν θα ξεχαστεί λόγω της ματαίωσής του. Ο στόχος θα είναι πάντοτε εκεί, ακόμη και αν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να τον πετύχει, δεν μπορεί και να αντισταθεί στο να τον κυνηγάει. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται έτσι σαν πρόσωπο τραγικό που ενώ ξέρει ότι δεν μπορεί να αποκτήσει όλα αυτά που θέλει πάντα προσπαθεί για το καλύτερο σε έναν αγώνα άνισο με την πραγματικότητα.
Στιχουργία
- Στίχος: 13σύλλαβος
- Ομοιοκατληξία: -
- Μέτρο: ιαμβικό (∪ — )
Γλώσσα
Δημοτική με ιδιαίτερες λέξεις που έχει πλάσει ο Παλαμάς για τις ανάγκες του ποιήματός του ("πανεύοσμο", "ξανθολούλουδα", "δροσάνθια", "λευκοστόλισμα")
Ύφος
Υποβλητικό, παραστατικό.
Απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχολικού βιβλίου (σελ. 412)
1. Ο ποιητής έχει μπροστά του ένα ολάνθιστο τοπίο με σπάρτα· πώς αντιδρά στη θέα του;
Το τοπίο των ανθισμένων σπάρτων δημιουργεί στον ποιητή αίσθημα θαυμασμού και τον κινητοποιεί συναισθηματικά ώστε να το προσεγγίσει. Με το λιβάδι αυτό των ανθισμένων θάμνων ο ποιητής αποδίδει όλες τις χαρές και τις ομορφιές της ζωής. Βλέποντάς τες μπροστά του δεν μπορεί παρά να τρέξει προς το μέρος τους και να τις διεκδικήσει για τον εαυτό του.
2. Τι πετυχαίνει ο ποιητής με τη συσσώρευση ρημάτων στους στίχους 22-23 και τι με την επανάληψη του ρήματος νιώθω;
Τα ρήματα κλιμακούμενης έντασης των στίχων 22-23 δείχνουν το σταδιακό συναισθηματικό βούλιαγμα του ποιητή. Οι δυσκολίες της ζωής την αποκόπτουν από τους στόχους τους και από κάθε ευχάριστη επιδίωξη. Εξαντλημένος, νικιέται από τις κακουχίες. Τη συναισθηματική αυτή ήττα έρχεται να περιγράψει ακόμη παραστατικότερα η επαναφορά του ρήματος «νιώθω», που τοποθετείται από τον ποιητή στην αρχή κάθε στίχου (δημιουργώντας νοηματικούς διασκελισμούς από τον ένα στίχο στον άλλο) ακριβώς για να τονίζει την επίδραση στην ψυχή και στο σώμα του της σκληρής πραγματικότητας που τον κρατά αποκομμένο από το όνειρό του.
3. Να σχολιάσετε τους στίχους: «νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου».
Με τον στίχο «νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου» ο ποιητής κορυφώνει τη συναισθηματική του μετάπτωση. Δεν είναι μόνο ο ίδιος σαν άτομο που αδυνατεί να αγγίξει την ιδέα της ευτυχίας που βρίσκει εντός του, αλλά εν γένει το ανθρώπινο είδος. Η τραγικότητα του ανθρώπου συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι μπορεί να θέτει ως στόχους ιδανικά εξωεμπειρικά. Μπορεί δηλαδή να στοχεύει σε ιδέες ανώτερες από την πραγματικότητα και να τις επιδιώκει με όλες του τις δυνάμεις, ακόμη και όταν γνωρίζει ότι δεν θα τις πετύχει. Ιδέες όπως η γαλήνη, η ευτυχία, η ελευθερία, η ισότητα κτλ. ωθούν τον άνθρωπο σε ένα κυνήγι του ωραίου και του αληθινού, που συχνά βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις του και τον συντρίβει.
4. Να συσχετίσετε τους στίχους 5, 10, 22 και 34.
Στ.5 να τρέξω βούλομαι κι εγώ στο πανηγύρι,
Στ.10 Όμως βαθιά είναι το ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Στ.22 Λιγοψυχώ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
Στ.34 με βλέπει, με καλεί, και με προσμένει ακόμα.
Οι Στίχοι αυτοί συνοψίζουν τον θεματικό πυρήνα του ποιήματος. Ο ποιητής έχοντας εμπρός του της χαρές τις ζωής θέλει να τρέξει σε αυτό το πανηγύρι και να απολαύσει κάθε ευτυχία. Όμως η πορεία προς τον τελικό αυτό στόχο είναι βαθιά και δύσκολη, έτσι που ο ποιητής λιποψυχά και ξεφεύγει από τον στόχο του. Ωστόσο η ιδέα της χαράς και του έρωτα βρίσκεται ακόμη εκεί, τον καλεί και τον προκαλεί να ξαναπροσπαθήσει να την κατακτήσει.
Το τοπίο των ανθισμένων σπάρτων δημιουργεί στον ποιητή αίσθημα θαυμασμού και τον κινητοποιεί συναισθηματικά ώστε να το προσεγγίσει. Με το λιβάδι αυτό των ανθισμένων θάμνων ο ποιητής αποδίδει όλες τις χαρές και τις ομορφιές της ζωής. Βλέποντάς τες μπροστά του δεν μπορεί παρά να τρέξει προς το μέρος τους και να τις διεκδικήσει για τον εαυτό του.
2. Τι πετυχαίνει ο ποιητής με τη συσσώρευση ρημάτων στους στίχους 22-23 και τι με την επανάληψη του ρήματος νιώθω;
Τα ρήματα κλιμακούμενης έντασης των στίχων 22-23 δείχνουν το σταδιακό συναισθηματικό βούλιαγμα του ποιητή. Οι δυσκολίες της ζωής την αποκόπτουν από τους στόχους τους και από κάθε ευχάριστη επιδίωξη. Εξαντλημένος, νικιέται από τις κακουχίες. Τη συναισθηματική αυτή ήττα έρχεται να περιγράψει ακόμη παραστατικότερα η επαναφορά του ρήματος «νιώθω», που τοποθετείται από τον ποιητή στην αρχή κάθε στίχου (δημιουργώντας νοηματικούς διασκελισμούς από τον ένα στίχο στον άλλο) ακριβώς για να τονίζει την επίδραση στην ψυχή και στο σώμα του της σκληρής πραγματικότητας που τον κρατά αποκομμένο από το όνειρό του.
3. Να σχολιάσετε τους στίχους: «νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου».
Με τον στίχο «νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και τ’ ανήμπορου κόσμου» ο ποιητής κορυφώνει τη συναισθηματική του μετάπτωση. Δεν είναι μόνο ο ίδιος σαν άτομο που αδυνατεί να αγγίξει την ιδέα της ευτυχίας που βρίσκει εντός του, αλλά εν γένει το ανθρώπινο είδος. Η τραγικότητα του ανθρώπου συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι μπορεί να θέτει ως στόχους ιδανικά εξωεμπειρικά. Μπορεί δηλαδή να στοχεύει σε ιδέες ανώτερες από την πραγματικότητα και να τις επιδιώκει με όλες του τις δυνάμεις, ακόμη και όταν γνωρίζει ότι δεν θα τις πετύχει. Ιδέες όπως η γαλήνη, η ευτυχία, η ελευθερία, η ισότητα κτλ. ωθούν τον άνθρωπο σε ένα κυνήγι του ωραίου και του αληθινού, που συχνά βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις του και τον συντρίβει.
4. Να συσχετίσετε τους στίχους 5, 10, 22 και 34.
Στ.5 να τρέξω βούλομαι κι εγώ στο πανηγύρι,
Στ.10 Όμως βαθιά είναι το ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Στ.22 Λιγοψυχώ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
Στ.34 με βλέπει, με καλεί, και με προσμένει ακόμα.
Οι Στίχοι αυτοί συνοψίζουν τον θεματικό πυρήνα του ποιήματος. Ο ποιητής έχοντας εμπρός του της χαρές τις ζωής θέλει να τρέξει σε αυτό το πανηγύρι και να απολαύσει κάθε ευτυχία. Όμως η πορεία προς τον τελικό αυτό στόχο είναι βαθιά και δύσκολη, έτσι που ο ποιητής λιποψυχά και ξεφεύγει από τον στόχο του. Ωστόσο η ιδέα της χαράς και του έρωτα βρίσκεται ακόμη εκεί, τον καλεί και τον προκαλεί να ξαναπροσπαθήσει να την κατακτήσει.